CRISIS

Was ik maandag nog zo optimistisch toen Lief weer bloed ophoestte; nou, dat werd wel anders toen het dinsdag gewoon door bleef gaan, en het 's avonds opeens hele hoeveelheden werden. Toen Lief van het toilet kwam en zei dat het de verkeerde kant op ging vond ik het genoeg en belde ik het ziekenhuis. We werden terug gebeld dor de dienstdoende arts, en toen ik de situatie uit had gelegd zei hij dat hij even ruggespraak wilde houden met onze behandelende arts.
Het werd duidelijk dat Lief terug naar Nijmegen moest, dus ik zei dat ik het zou regelen. De arts zou nog even terug bellen,en even later belde hij dat er een ambulance naar ons onderweg was. Ik zei nog dat het niet nodig was, en dat ik gelijk kon vertrekken, maar de arts zei me dat het niet meer aan ons was, en dat hij verantwoordelijk was want Lief was immers de dag ervoor uit het ziekenhuiis ontslagen.
De ambulance kwam, en er werd gediscussieerd over welk ziekenhuis. Wij riepen natuurlijk Nijmegen,maar er is 's avonds maar 1 ambulance in dit gebied, en zolang een ambulance moeten missen omdat er één heen en weer moet naar Nijmegen was erg lastig.
Uiteindelijk na veel telefoontjes zou het toch Nijmegen worden, en er zou een ambulance uit Zwolle gesitueerd worden in Hasselt als opvang voor de regio. Lief ging mee, en ik zou wat later ook vertrekken met onze dochter.
Achteraf bleek dat Lief nadat ze amper hier de straat uit waren weer een bloeding kreeg, en die was zo heftig dat het ambulancepersoneel hem toch in Zwolle wilden achterlaten. Het werd een rel tussen het ziekenhuis in Zwolle en Nijmegen, en net voor Zwolle stopte het bloeden en was het ambulancepersoneel eindelijk doordrongen van de noodzaak om Lief in Nijmegen te brengen. Het bleek alles te maken te hebben met protocol: dergelijke bloedingen worden gestopt door de patiënt in slaap te brengen om vervolgens te intuberen om kunstmatig te gaan beademen. Nijmegen had inmiddels een heel behandelplan voor Lief klaar liggen, maar wij kenden de inhoud nog niet. Standaard maakt men dan een gat in de luchtpijp om de tube in te brengen, maar in de luchtpijp zit de tumor, en die doorboren zou het hele plan in de prullenbak doen verdwijnen, en één gaatje in de luchtpijp kan alle plannen overbodig maken!

We wisten dit alles niet, en achteraf maar goed ook. We kregen niets mee van wat er in de ambulance allemaal gebeurde en kwamen tegen enen in Nijmegen aan. We wilden net de afdeling oplopen toen de arts aan kwam lopen en zich over ons ontfermde en ons vertelde wat zich in de ambulance had afgespeeld. We schrokken natuurlijk enorm.
Er volgde een hele lange nacht van weinig slaap voor ons alle drie. Ze hadden een extra bed neergezet waar dochter en ik samen op lagen, zij het voeteneind en ik het hoofdeinde. Van slapen kwam vrijwel niets!
Om 11 uur kwam onze eigen longarts, hoewel hij ons al wel even gedag had gezegd toen hij in het ziekenhuis aankwam. Gek, ik was er al zeker van dat hij dat zou doen. Wat een fijne man is dat toch!

De dokter zei dat hij heel slecht nieuws had, en wij hielden onze adem in en verwachtten dat hij zou gaan zeggen dat ze niets meer konden doen. Toen zei hij dat ze als team besloten hebben een ingrijpende operatie uit te gaan voeren, waarbij de hele tumor verwijderd zal worden. Dat betekent concreet dat er een stuk luchtpijp wordt verwijderd, plus de schildklier, de beide bijschildklieren, de halsklier en de stembanden. Omdat de kanker zo snel groeit kunnen de stembanden niet meer gered worden. Dat is te merken overigens, want Lief wordt met de dag meer hees. Af en toen kan ik hem bijna niet meer verstaan.
We zagen dat de dokter het vervelend vond om het nieuws te brengen, maar wij waren rustig en vooral opgelucht. Ze gaan immers eindelijk wat doen, en deze variant hadden we samen uitgebreid besproken en we zijn het eens dat er een goed leven mogelijk is zonder stembanden.
We waren zo rustig dat de arts vroeg of we begrepen wat hij ons vertelde. Ja, zei Lief, het wordt Horen, Zien en Zwijgen, en dochter en ik schoten in de lach! Ik vertelde maar gauw dat we de mogelijkheid uitgebreid besproken hadden, en dat onze enige NO GO is als het slikcentrum permanent wordt beschadigd en Lief nooit meer zelfstandig kan eten en drinken. De arts was verrast dat we al zo duidelijk over alles na hadden gedacht en zei dat hij dat nooit mee maakt; enkel maar paniek bij de mensen. Later sprak ook de verpleegster die bij het gesprek was ons erop aan, en ze vond het tamelijk uniek zoals wij het benaderen. Zij dachten onze toekomst te verwoesten, terwijl wij een puntje aan de horizon zien!

Het was wel lastig Lief alleen achter te moeten laten in het ziekenhuis, maar gelukkig mocht ik hem vandaag ophalen, en hebben we nog anderhalve week voor de operatie plaats zal hebben op Maandag 25 april.
Wel moeten we oppassen voor koorts, want Lief heeft af en toe koorts, en Lief mag geen bloedingen meer krijgen, want dan moeten we gelijk weer naar Nijmegen. Lief heeft bloedverdikkers gekregen om het bloeden te voorkomen, en nu maar hopen dat we inderdaad wat rust gaan krijgen!!